top of page
Zoeken
dizzybellsnl

Malta x Samuel - 2007


14 februari Gisteren komt er een mailtje binnen van de trainster van de Martin Gaus blindengeleidhondenschool dat ze op korte termijn spoed een pupje zoekt om opgeleid te worden als hulphond. Ik bel haar terug met de mededeling dat ik nog 1 teefje heb, ze is zeer geïnteresseerd en we maken een afspraak dat ze vanochtend getest zal gaan worden. Yvonne en ik gaan vanmorgen met Daloa (Vlo) op pad richting Lelystad, we worden aller vriendelijkst ontvangen en na een kopje koffie (in mijn geval chocola) gaan we de hal in om Daloa te testen. Marlia (trainster) heeft haar inmiddels constant op schoot en knuffelt en doet met haar als een "echte" nieuwe puppie-eigenaar. Tijdens de test laat ze niet alles helemaal naar wens zien maar toch meer dan voldoende om "goed" gekeurd te worden. Ze is het 7e pupje wat de opleiding ingaat voor hulp -of blindengeleidehond, ze gaat Floortje heetten en voorlopig komt ze in huis bij Marlia de "opper" trainster van Gaus die altijd de Grote Poedels traint totdat ze geplaatst worden bij de cliënten. Beter kan niet, ze komt op een boerderij te wonen en zal daar een fantastische tijd krijgen met 3 Golden Retrievers, een Duitse Staander, een Duitse Herder en Igor (die bijna klaar is) de apricot poedel gefokt door Catharina en gepuppywalked door Yvonne. 12 februari Afgelopen week zijn we (Catharina, Inge, Helma, Yvonne en Wil ) met de honden een midweek in Terschelling geweest. Daloa en Davlia, waren ook mee en wat hebben we daar genoten !!!! In de duinen op het strand het was een feest. De puppies hebben we niet meegenomen op de wandelingen maar zij hebben om de boerderij wel de nodige ervaringen op gedaan van het leven buiten Den Haag en Almere, er waren kippen, paarden schapen enz. enz. Jammer dat ze er verkouden zijn geworden maar het is gelukkig alleen bij hoesten gebleven en de indrukken van deze week nemen ze de rest van hun leven mee. Op Terschelling kreeg ik een telefoontje dat de mevrouw die al een keer bij de puppies was wezen kijken besloten had 1 van de teefjes te nemen !!!! We hebben toen de beide dametjes in Terschelling in bad gedaan en geschoren (Catharina staat altijd paraat met haar trimspullen). Afgelopen zaterdag is ze samen met haar zoon en dochter geweest, de keus was heel erg moelijk maar uiteindelijk is besloten dat Davlia (mevrouw de Wit) het beste binnen dit gezin past, er zijn nog 2 andere hondjes en de dochter heeft ook een grote poedel. Davlia gaat in het dagelijks leven Emma heetten, wij wensen de familie Keyenberg heel veel plezier met dit heerlijke hondje. Petra schrijft 23 januari: Om te beginnen even wat huishoudelijke mededelingen: de pups moeten rond donderdag 24 januari ontwormd worden. Ik doe dat met Drontal, Wil gebruikt Milbemax. Dinsdag 29 januari moeten zij voor de tweede keer ingeënt worden. Laat de dierenarts even extra aandacht besteden aan de oogjes. Deze zijn het eerste jaar bij een poedel wat gevoelig voor ontstekingen (volgens Wil moeten zij nog “in het hoofd groeien”). Wanneer je het onderste ooglid zachtjes naar beneden trekt, moet het een bleek roze kleur hebben. Wanneer het vurig kleurt of er geïrriteerd uitziet of de pup regelmatig traanoogjes heeft, moet er gezalfd worden.

Nog even een voedingsadvies: geef de pups drie a vier keer per dag zoveel te eten dat zij niet heel snel de bak leeg hebben en naarstig op zoek gaan naar meer, maar ook niet heel veel laten staan. Het moet een beetje op gevoel. Je mag bij een pup gerust de ribben voelen maar het buikje moet lekker gevuld aanvoelen. Veel succes! Mijn laatste bijdrage aan het Malta dagboek: Zeven weken geleden was er nog de twijfel: “Red ik dat wel, negen puppen, twee volwassen honden en een bijna fulltime baan?” Daar heb ik wel een nachtje van wakker gelegen. En natuurlijk had Wil toegezegd dat, in geval van nood, de puppen bij haar terecht konden. Maar dat was niet wat ik wilde. Ik had de verantwoordelijkheid op mij genomen en wilde de zorg voor dit nest niet uit handen geven. Zeg nou zelf: zo’n bijzondere ervaring kon ik toch niet aan mijn neus voorbij laten gaan?

Dan zeven weken heel hard werken. Veel schoonmaken, voederen, kranten bedelen, namen verzinnen, mail beantwoorden, nagels knippen, pups wegen (dertig keer in totaal), Malta en Loes uitlaten en heel veel telefoontjes beantwoorden.

Bovendien was er erg veel belangstelling voor de pups. Nog nooit had ik, ondanks een leuk sociaal leven, zoveel visite. Wat heb ik daarvan genoten! Zoveel lieve mensen. Ik heb het contact met de nieuwe puppie eigenaren als heel plezierig ervaren. Stuk voor stuk enthousiaste, gemotiveerde en ervaren honden mensen. En ook het bezoek uit onverwachte hoek heeft mij blij gemaakt: Manon en Sarah zag ik al een poos veel minder dan we gewend waren. Zij zijn een aantal keer geweest (Saar was niet te stuiten). Heel mooi om te zien hoe lief en beheerst Sarah met de pups omging. Bovendien hebben Manon en ik weer ouderwets bij kunnen praten. Heerlijk! Ook het bezoek van mijn teamleider Marcel, zijn vrouw Mireille en hun zoon Sam is het vermelden waard. Op het werk kan ik het erg goed met Marcel vinden. Het geeft mij een fijn gevoel dat iemand die werk en privé goed weet te scheiden de pups en mij komt bezoeken. Een erg gezellige middag en leuk om zijn gezin te ontmoeten. Sam was erg enthousiast over de hondjes. Hij had een aantal scenario’s paraat om er één te bemachtigen: spaarpot mee en er eentje kopen, ontvoering en zelfs het omkopen van mijn moeder passeerden de revue. Samen met Sam en Loes heb ik Lila Lilly uitgelaten. Sam heeft haar voor het eerst aan een lijntje laten lopen. Ze deden het beide fantastisch. Sam luisterde goed naar mijn aanwijzingen (niet aan de riem trekken en haar met geluidjes lokken) en Lila was niet onder de indruk van het verkeer, de regen en de wind.

En dan breekt alweer de laatste avond van dit avontuur aan. En wat voor een avond! Richard en John wilden de pups nog een keer bekijken en Richard zou op mijn verzoek de snoetjes nogmaals scheren. Ernst en Joyce kwamen voor de laatste keer foto’s maken. Kortom: mijn eetkamer een fotostudio en mijn keuken een trimsalon. Mijn moeder liep heen en weer om de pups af- en aan te voeren en John deed mooie nieuwe bandjes om. Joyce en ik om de eettafel om de voortvarende pups te behoeden van een snoekduik richting laminaat. Nogmaals kortom: een gekkenhuis! En om nog maar eens te bewijzen wat een lieve mensen ik om me heen heb: in de keuken hoorde ik, nadat de pups geschoren waren, John in de weer met mijn stofzuiger! Lief! Uiteindelijk konden we hen alle negen, met keurig geschoren bekkies, vereeuwigen. Ook weer een afsluiting, zo’n laatste keer met zijn negenen op de foto. Voldaan begon Ernst zijn apparatuur in te pakken. Maar Richard had nog een geweldig idee (met zijn jas al aan richting de voordeur). Hij vond dat een groepsfoto echt niet mocht ontbreken. En aangezien we toch met zijn vijfen waren (in verband met de belichting moesten het hele clubje op de tafel), was dit de ideale gelegenheid. Goed, negen pups (zwart en wit om en om) op de foto. “Klaar!”, dacht ik naïef. Nee, oom Richard wilde ook nog alle teven en reuen apart, zwart en wit apart, enz. Heel creatief! De pups die niet op de foto moesten werden op de grond gezet. Heeft u het plaatje: een kamer vol apparatuur (ook op de grond), vijf volwassenen en negen pups, waarvan een deel op tafel gehouden moet worden en de rest op de grond liet zien voorlopig nog niet aan zindelijkheid te denken. En midden in de chaos meldde Richard dat hij nu écht naar huis moest. Maar wat hebben we gelachen. We hebben alle vijf wel dezelfde (beetje gemene) humor. En we delen onze liefde voor honden (en de poedel in het bijzonder). Al met al een zeer geslaagde avond. Ernst hoopt het resultaat snel klaar te hebben zodat we ze op de site kunnen zetten. Moet nog gezegd dat je goed kon merken dat de pups dit al een aantal maal meegemaakt hebben. Ze waren allemaal heel vrij voor de camera. Terwijl het voor een hondje niet niks is: een grote lens op je snoet gericht (lijkt erg op een groot, starend oog en honden kunnen daar erg verlegen van worden), een enorme flits en het licht dat aan en uitgaat (trucje van Ernst). Stoer hoor!

Nadat al mijn vriendjes vertrokken waren, had ik nog tot drie uur ’s nachts werk. Voor de laatste keer het hele nest verzorgen. En dat maakte mij weemoedig. Voor het laatst alle negen bij elkaar, voor het laatst alles zelf in de hand hebben. De volgende ochtend moest ik hen uit handen geven. Ik had echt even een moeilijk moment.

De puppypakket moesten nog in orde gemaakt worden en ik heb voor iedere eigenaar een kaartje geschreven. Zo kon ik het voor mijzelf een beetje afsluiten. De volgende ochtend om acht uur op. En dan ben ik nog te laat om Betty en Marco fatsoenlijk te ontvangen. Nu geven die daar niet om: zijn hebben alleen oog voor hun Kiki! Bedankt voor de prachtige tulpen die Wil en ik kregen (helemaal in de kleuren van mijn huisje). Ze staan prachtig!

Gelukkig waren Wil en Geerke er om afscheid te nemen van de pups en hun baasjes en de stamboom formulieren af te handelen. Hun rust en hulp waren bijzonder welkom! Carla en Dick haalden hun Babs op. Jullie bedankt voor de “Haags Kakker” een heerlijk gebak dat we ons die ochtend goed lieten smaken. Eigenlijk te gek: mensen kopen een hondje bij je en dan krijg je nog cadeautjes ook! Daar had ik nooit op gerekend (maar ik ben er natuurlijk erg blij mee!). Zo had Wilma mij een pakje gestuurd. Een heel grappig peper en zout stelletje, heel toepasselijk in de vorm van een witte en een zwarte poedel. Er zat ook nog een lief en ontroerend briefje bij. Helaas kon Wilma haar Annabel niet op komen halen doordat zij een kleine ingreep moest ondergaan. Zij reist donderdag richting Almere om bij Wil haar hondje in de armen te sluiten. Veel beterschap Wilma en nogmaals bedankt voor je lieve attentie!

Mijn moeder kwam afscheid nemen van de pups en hun eigenaren. Ik zag een stiekeme traan in haar ogen en ik snapte haar volledig! We hebben de laatste weken zoveel met elkaar meegemaakt met de pups. Mijn moeder Dennis en ik: een gouden trio als het op puppyverzorging aankomt! Samen zo betrokken en samen zo genieten! Het heeft onze band alleen maar versterkt. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor alles wat jullie voor mij en de honden gedaan hebben deze periode. Zonder jullie had ik het niet gered. Dus nog één keer en zeker ook namens Wil: lieve mama en Dennis: bedankt!

Margreet had haar zoon en schoondochter meegenomen om Dakar te halen. Leuk Margreet dat hij zo blijft heten! Ik hoop Dakar nog regelmatig terug te zien op een show.

Wil en Geerke namen Annabel, Darwin (hij werd een aantal uur later opgehaald in Almere), Mevrouw de Wit en Lila Lilly mee. De laatste twee moeten nog even wachten tot wij een heel goede eigenaar voor hen gevonden hebben. Zij blijven zolang bij Wil.

Pebbles (het meisje met het gele bandje) logeert nog tot acht februari bij mij. Haar baasjes hadden een heerlijke vakantie geboekt naar de USA. En om haar twee keer te laten verhuizen vond ik niet prettig. Bovendien heb ik ook gemak van haar: zo is mijn Liesje niet alleen in de ren en dat maakt het wel even makkelijker voor haar.

Nadat iedereen vertrokken was daalde de rust neer. Het was zo opvallend. Mijn moeder kwam langs om te helpen met opruimen. We waren erover eens dat het goed was zo. Wanneer je ziet hoe gelukkig iedereen is met zijn of haar nieuwe aanwinst, weet je waarom je al die weken zoveel liefde en energie geïnvesteerd hebt. Bovendien was de laatste week best een beetje zwaar. De pups worden te groot, te luidruchtig en willen de weide wereld in. Maar ik heb ervan genoten!

Ik verheug me nu al op een nest van Loes (over een jaar of anderhalf, wel te verstaan!). Rest mij nog wat mensen te bedanken: alle nieuwe eigenaren van de pups voor het hartelijke contact, de vele telefoontjes en jullie interesse. Richard en John voor een aantal maal prachtig geschoren snuitjes, het bestuderen van de pups, het met mij meedenken en het timmeren van een skischans Garmisch-Partenkirchen waardig. Hier heb ik erg veel profijt van gehad met het snel en veilig naar buiten laten van Sam’s kinderen!

Ernst en Joyce voor alle hulp en de foto’s die een waardevol aandenken zijn aan deze bijzondere tijd. En gewoon voor het feit dat we het altijd zo gezellig hebben. De kinderen voor de bijdrage aan de socialisatie: Marsha, Gwen, Sarah en Sam: dat jullie enthousiasme en liefde voor honden altijd mag blijven bestaan!

Wil: jij bedankt voor je nooit aflatend luisterend oor! Als een ware stalker heb ik je gebeld. Nooit was het teveel, altijd goede raad. Onze samenwerking de afgelopen tijd laat een warm gevoel na. Het heeft ons ook menig gezellig uur bij mij thuis geleverd. Ik verheug me er zeer op om samen met jou ook eigenaar te zijn van Lies. Op naar het nest van Loes zou ik zeggen! Ik wens Kiki, Babs, Annabel, Sjimmie, Dakar, Pebbles, Mevrouw de Wit en Lila Lilly een heel lang, actief en interessant leven, samen met de lieve mensen die voor jullie gekozen hebben. We blijven heel graag op de hoogte van het wel en wee van de pups. Mochten er ooit vragen zijn, neem te allen tijde contact met ons op! 16 januari Petra schrijft: De puppen worden groot! Ze zijn vandaag gechipt. Aangezien ik moest werken, kwam Wil in alle vroegte naar Den Haag. Je moet soms heel wat over hebben voor een nest. Om kwart over vijf op (om maar vooral niet in een file terecht te komen) is echt geen lolletje! Wel gezellig; zo’n matineus bezoekje. Samen hebben we om kwart voor negen de pups eten gegeven in de tuin. Wil had toen al een wandeling in het Haagse Bos met haar drie jonge teven achter de kiezen. We genoten van dat gedartel in mijn tuin. Terwijl ik de bakken afwaste, reinigde Wil de puppyren. Dat is écht geen plezante klus ’s ochtends vroeg. En het wordt steeds erger. Gisteren had ik om half vier de ren verschoond. Een heel dikke laag kranten erin, dan kan ik zo nu en dan de natte exemplaren eruit halen. Gisteren leek het na twee uur echter wel of iemand een hele emmer puppypies leeg gekieperd had! Er is nauwelijks tegenop te werken! Fijn dus dat Wil vanmorgen dit klusje klaarde. Dan samen nog even een kop thee en vlug richting mijn werk.

Wil heeft de dame van de Raad van Beheer ontvangen. Het chippen ging heel makkelijk. Alleen Kiki en Lila Lilly gaven een klein piepje. Het viel gelukkig allemaal mee. Het duurt nog een poos voordat de stambomen bij ons binnen komen. Maar zodra ze er zijn, stellen we de nieuwe eigenaren op de hoogte en zorgen dat zij de stamboom in bezit krijgen. Nu de chipper geweest was, was het tijd dat Malta weer terug ging naar haar eigen huis in Wassenaar. Ik nam met een beetje een verdrietig en weemoedig gevoel afscheid van haar. Het is zo bijzonder om dit met een teef mee te maken. De dracht, de bevalling en de afgelopen weken met de pups hebben indruk op mij gemaakt. Malta is een heel lieve en toegewijde moeder. Bovendien een erg gezellige en knuffelgrage hond om in huis te hebben. Een anekdote die heel typerend is voor Malta en Loes: de pups krijgen in de tuin eten. Wanneer ze voldoende hebben, begint er wel eens één te mekkeren dat hij of zij naar binnen wil. Malta wordt daar erg onrustig van. “Ach, wat vertederend”dacht ik de eerste keer, “Ze wil kijken of haar jongen het goed maken.” Wanneer ik de volwassen honden dan bij de pups laat, rent Malta snel naar de voerbakken om de restjes naar binnen te schrokken (niet voor niets mag zij van de dierenarts niet meer aankomen). Loes loopt vlug naar de kleintjes om hen te wassen en te verzorgen! De laatste dagen dat Malta de pups nog zoogde waren wel een beetje zwaar voor haar. Ze werd ook wat knorrig tegen hen. Gelukkig waren haar kinderen snel gespeend. Toen na enkele dagen de melkproductie stopte, kwam er een heel andere moeder naar voren. Malta heeft de laatste dagen heel leuk en lief met de pups gespeeld. Ook met Loes was zij weer aan het stoeien. Op het veld waar ik hen altijd uitlaat, maar ook regelmatig in de tuin. Ze is duidelijk in prima conditie. Dit was Malta’s tweede en laatste nest. Zij heeft haar best gedaan en wij vinden twee nesten mooi voor een teef. Malta ik zal je missen! Bedankt voor negen bijzonder mooie en gezonde pups! We kunnen trots op je zijn! De terroristjes worden steeds veeleisender. Sliepen zij eerst nog een paar uur na het spelen, momenteel kunnen zij anderhalf uur spelen, een kwartiertje slapen en dan bij het deurtje staan te piepen (of schreeuwen, of gillen, of blaffen…) dat zij uit de ren willen. Het wordt dan ook tijd dat zij naar hun nieuwe huizen gaan. Volgens nieuwe inzichten is rond de zeven weken de meest ideale tijd om het nest te verlaten. De nieuwe eigenaar kan zich dan concentreren op het socialiseren en opvoeden van één pup. Dus het tijdstip klopt, de pups zijn eraan toe om de wereld verder te verkennen en alle toekomstige baasje verheugen zich er op hen te verwelkomen. En ook ik kijk ernaar uit om minder werk te hoeven verzetten en me te kunnen richten op Loes en Liesje (of toch Dalizi?). Maar ach wat zie ik op tegen het afscheid zaterdag! 13 januari Er komt steeds meer duidelijkheid over welke pup naar wie toe gaat. Afgelopen woensdag hebben we de pups van boven tot onder bekeken, gevoeld, op karakter beoordeeld enz. enz. we zijn tot de conclusie gekomen dat er qua karakter geen uitschieters tussen zitten, de een wat meer knuffelig als de ander en de een ietsje drukker als de ander maar stuk voor stuk zeer aantrekkelijke hondjes om te hebben, maar je moet als fokker toch een keuze maken welke de meest geschikte is om eventueel in de toekomst mee te showen, en voor de fok te gebruiken, maar het allerbelangrijkste ze moet een uitstekend karakter hebben. Het heeft een paar dagen geduurd, de keuze was niet makkelijk, maar Petra heeft besloten om het rode bandje (Dalizi) de hare te maken, waarop Betty en Marco besloten om het blauwe bandje (Dalmine) te nemen, Ute en Torsten hebben besloten toch voor een teefje te gaan en hebben het gele bandje (Dabou) gekozen. Carla en haar man hebben hun keus laten vallen op het witte teefje met het roze bandje (Davos) en Wilma heeft gekozen voor het witte teefje met het bruine bandje (Dalovka). Margreeth wilde graag een zwarte reu daar was de keus niet ruim in dus Dakar gaat naar haar toe en de witte reu (Darwin) gaat naar alle waarschijnlijkheid in Bovenkarspel wonen, deze mensen komen a.s. zaterdag bij mij in Almere kijken. We hebben nu nog het zwarte teefje met het witte bandje en ons "kleintje" met het lila bandje waar we een liefdevol gezin voor zoeken. Al met al een hele bijzondere belevenis om een "Dizzybells" nestje van 9 pups zover in Den Haag te hebben zitten en het uit handen te hebben moeten geven. Trouwens het waren uitstekende handen die het overgenomen hebben, Petra heeft verstand van zaken is zeer zorgzaam voor moeder en pups geweest en bijzonder gastvrij voor de nieuwe puppy-eigenaars. Petra en alle mensen om haar heen geweldig bedankt voor jullie inzet en nog 1 weekje volhouden dan is het al weer voorbij en komen de "overgeblevene" naar Almere. 10 januari Petra schrijft: Ik zou er voorlopig niet één willen missen hoor, maar negen pups is echt veel! Omdat: - 3x9x18 nageltjes knippen veel werk is. - Negen friemelende lijfjes wassen en föhnen een hele poos duurt. - Negen snoetjes, 36 pootjes en negen staartjes kortwieken een flink deel van je dag in beslag neemt. - Negen keer een pup (die over tafel wil rennen, je wil begroeten en zeker niet van plan is stil te staan) goed op de foto krijgen een heleboel geduld vergt. - 4x9 keer per dag een uitgehongerde pup uit de ren helpen en de tuin in lokken om te voederen acrobatiek op hoog niveau is. - 4x9 keer per dag een onwillige pup (“Ja zeg, die ren ken ik toch al!”) weer terug in de puppyren krijgen iedere keer weer een uitdaging is. - Negen pups eindeloos veel poepjes en plasjes produceren (een groot deel in de tuin, een groot deel ook niet). - Ik voor negen puppen constant aan het bedelen ben bij bekenden (of minder bekenden) voor oude kranten. - Negen puppen op weg naar de dierenarts voor hun eerste enting bijna de hele fietskar vullen (dierenarts Vandenbergh was overigens zeer tevreden over hen en ook Malta is goed hersteld van de bevalling!). - Negen pups echt niet op schoot passen (ook niet wanneer ze dat allemaal heel erg graag willen). - Je met negen hondjes niet weet waar je moet kijken wanneer die heerlijke bolletjes met elkaar spelen. - Je met negen pups niet weet welke enthousiasteling je het eerste moet begroeten. - Het heel moeilijk is te bepalen welke van de negen pups nu echt het liefst, slimst, aandoenlijkst en mooist is. - Negen puppen geweldig veel herrie produceren wanneer wij het niet eens kunnen worden over hun slaap- en waakritme. - Het een hele klus is geweest om negen namen te verzinnen. - 3x9 pups ontwormen nooit een hobby van mij zal worden.

Vandaag was met stip de meest chaotische dag sinds de Dalarna’s bestaan! Terwijl vanmorgen mijn moeder en ik bezig waren met het verschonen en voeren, stonden mijn lieve collega’s/vrienden Silvie en Jurrijn onverwacht voor de deur. Ik was echt heel blij hen te zien! Jurrijn kreeg een pup in handen en Sil zorgde voor de thee en koffie. Toen arriveerde Wil, Catharina en Yvonne met vier poedels, cadeautjes voor mij en onvoorstelbaar veel zooi om hondjes te wassen, föhnen en scheren. Bloemen, koek en snoep voor ons en lekkers voor de pups. Van Wil kreeg ik een fantastisch beeld van een roze poedel. Zij heeft een ere plekje op de schouw. Lieverds bedankt voor alle verwennerij!

Wat een bende in huis: veertien honden (en hondjes) en negen personen. Dan is mijn poppenhuisje best wel gevuld! Dan mijn waston in de douche met daarop een afwasbak om de pups te wassen. Wil sopte en ik spoelde af. Catharina in de keuken met een pup aan de gang om te föhnen en Yvonne in de eetkamer aan het scheren van voetjes, buikjes, snoetjes en staartjes (later samen met Catharina want het is me toch een klus!).

En daartussen zat geheel onverstoorbaar, mijn kleine vriendinnetje Saar met Mevrouwtje Lila op schoot te genieten. Saartje wat ben je toch een heerlijk meidje. Zo lief voor de hondjes! En ik ben het helemaal met je eens: de pups zien er echt heel mooi uit na hun bad. Daartussen liepen Pabu (de nieuwe aanwinst van Yvonne, wat een prachtvent) en Lotus te dartelen en te stoeien met Loes. Malta liet even Pabu weten dat zij echt de regie voert bij mij thuis! Verder was zij erg verdraagzaam en dat vind ik voor een teef met jongen best een beetje bijzonder.

Na gedane arbeid moesten de honden even lekker rennen. Met zijn allen in Wil’s auto (Hoewel met zijn allen; Wil heeft maar drie stoelen. Mag u raden wie er voorop reed!?) en naar het Haagse Bos. Wil had Emma en Dauphine ook bij zich. Loes is dol op hen en de dames hebben zich dan ook zeer goed vermaakt. Pabu, die net een paar dagen bij zijn nieuwe gezin is, speelde lekker mee. Regelmatig kwam hij even naar Yvonne toe om dan weer de andere honden op te zoeken. En hoe sneu het ook is dat het bij zijn vorige gezin niet meer ging, je ziet dat het tussen hem en Yvonne goed zit. Mooi om te zien. Thuis met een mok thee hebben we de pups gekeurd. Eén voor één allemaal op tafel en kijken wat we ervan vinden. Over de hoofdjes zijn we allen zeer tevreden. Allemaal lieve koppies! Catharina merkte op dat zij de voetjes opvallend mooi vond. Die had zij tijdens het scheren goed kunnen bestuderen. Wat betreft lichaamsbouw verschillen de pups niet enorm. Uiteindelijk komt het dan aan op persoonlijke voorkeur. Wat is het moeilijk om te kiezen! Wil merkte op dat je van een nest mooie puppen heel erg hebberig wordt. Dat gevoel herken ik meteen.

Aan het einde van de dag zijn we er nog steeds niet uit. We twijfelen tussen twee teefjes. Ik slaap er nog een nachtje over. We houden de spanning er nog even in. Wil trakteerde op Italiaans eten. We genoten van bijzonder lekkere pasta met een salade die we lieten bezorgen.

Ernst en Joyce zouden de pluizig schone pups vanavond komen fotograferen. Helaas is Ernst ziek. We wensen hem van harte beterschap!

Mama: bedankt voor al het schoonmaakwerk en de hulp bij het voeren, Wil, Catharina en Yvonne: bedankt voor alle attenties en voor negen vakkundig getrimde pups. Tot slot wil ik Dennis nog bedanken voor het meegaan naar de dierenarts gisteren (want in je uppie met een kar vol puppen en twee volwassen teven richting de arts, dat doe je niet voor je lol). Wat was het gezellig en gemoedelijk vandaag. 7 januari Vandaag de foto's gemaakt door Ernst en Joyce van honden op de foto.nl in het fotoalbum gezet. De foto's zijn helemaal geweldig. Daarom heel veel dank aan Petra, Ernst en Joyce voor alle tijd en energie die daar meegepaard gaan om de puppies zo goed op de foto te krijgen,

4 januari Petra schrijft: Lang leve het vuurwerk en de kinderen in mijn buurt die dit met grote hoeveelheden afstaken! Bedankt voor deze, ongetwijfeld onbedoelde, bijdrage aan de socialisatie van ons mooie nest. De pups geven daar nu helemaal niets om.

De poedeltjes hebben tevens hun eerste logeerpartij achter de rug. Oudejaarsdag kwam Bart hen halen. Voor de pups een belangrijk onderdeel van de socialisatie, voor mij de gelegenheid om bij mijn broer en schoonzus Oud en Nieuw te vieren. Malta in de bench in Wils auto en de pups in de fietskar ernaast. Ik ben heel trots dat zij in het geheel niet onder de indruk waren van de rit! Toen ik Wil na anderhalf uur belde, lagen er een aantal in de bench te slapen en een aantal in de aangrenzende puppyren die in Almere op hen stond te wachten. Ook dit hadden zij nog niet meegemaakt. Ik was namelijk tot de conclusie gekomen dat zo’n ren in mijn huiskamer wel erg veel ruimte inneemt. Dat had ik dus nog mooi even voor mij uit geschoven. De pups werden regelmatig losgelaten in de huiskamer, dus die kwamen toch wel aan hun beweging.

Malta vond de hele onderneming ook wel prima. Nu kent ze het huis van Bart en Wil goed. Ze is er immers groot gebracht en ze heeft er regelmatig gelogeerd in het verleden. Volgens Wil was madame zeer tolerant naar de andere honden, zelfs naar de jonge teven. Top Malta! Wil heeft een begin gemaakt met het spenen van de pups. Twee keer per dag leggen wij een klein aantal pups bij Malta om te drinken. Zowel Malta als ik zijn daar erg blij mee! Ik vond het zo zielig om negen kleine piranha’s aan te zien vallen op haar tepels! Ze snauwde hen ook steeds vaker weg. Nu het er nog maar drie of vier zijn, vindt zij het prima en zoogt zij hen geduldig. Haar kinderen groeien schrikbarend goed en komen dus iets tekort. Ze eten inmiddels vier keer per dag en komen ruim voldoende aan. Malta eet nu ook aanzienlijk minder. Was het voer vorige week niet aan te slepen, nu laat ze een flink deel staan. Wanneer de pups echter in de buurt van haar eten komen, waarschuwt zij één keer. Daarna krijgen zij een snauw. De pups schrikken zich gek en soms druipt er één piepend af. Het ziet er niet leuk uit, maar zo leren zij respect te hebben voor een grommende hond. Iets waar zij in hun verdere leven nog plezier van zullen hebben. Bovendien weet mams precies wat zij doet.

Twee januari bracht Wil het hele circus weer thuis. Het was lekker om even een opgeruimd en schoon huis te hebben en mijn eigen gang te kunnen gaan. Waar puppen zijn heerst chaos, één van de zaken die ik de afgelopen weken wel heb geleerd! Soms is zelfs vier keer dweilen per dag niet voldoende. Maar ik had hen gemist en was heel blij om hen weer te zien. Ook de terugkeer verliep probleemloos. Tijdens de terugreis lekker geslapen en daarna even in de tuin laten spelen. Konden zij mooi even hun behoefte buiten doen. En daar was dan toch de onvermijdelijke puppyren! Nu staat mijn huis compleet in het teken van poedels. Je kan er nu ook letterlijk niet meer omheen. Samen met Wil heb ik het opgezet. Beetje passen en meten: et viola! De mini’s stapte erin rond alsof het nooit anders was geweest!

Mijn gekke Loes is dol op de pups! Vorige week zag ik tot mijn verbazing hoe negen pups een aanval deden op haar tepels. Sommigen hadden zich al helemaal vast gezogen. Ze lag er als een klein en toegewijd moedertje bij. Er kwam zelfs wat vocht uit de tepels! Na een paar dagen was ze dat gelukkig zat. Nu likt ze hen nog wel schoon. Ik verheug me al op een nest met haar (hoewel we daar nog ongeveer anderhalf jaar op wachten tot zij drie jaar oud is).

Gisteren heb ik wat kleine kluifjes gekocht. Malta en Loes haalden hun delicate neusjes ervoor op. Tot zij in de gaten kregen dat ik er een aantal aan de puppen gaf. “Ja dag, dan willen wij ook!” Desnoods dus met lange tanden, maar die kluiven moesten op. De meeste pups hadden nog niet zoveel interesse. Het witte meisje met roze bandje lag er echter na een paar minuten als een volleerde hond op te kauwen! Dakar kon dat niet over zijn kant laten gaan. Vlug bemachtigde hij ook een exemplaar en genoot zichtbaar van zijn eerste echte kluif!

Om en om neem ik en hondje mee om in de zaak van mijn ouders koffie te drinken. Zo leren zij ook om even zonder familie op stap te zijn. Tot nog toe zijn Darwin en de dametjes rood en roze meegeweest. Ze vonden het maar wat interessant. Ik houd hen op de arm en laat er geen honden bij. Ze zijn immers nog niet geënt!

Ook in het kader van de socialisatie: ik heb van Ernst en Joyce een CD met vreemde geluiden geleend. Deze heb ik gisteren heel zachtjes opgezet toen ik met Malta en Loes naar het bos ging. Na anderhalf uur kwam ik tamelijk verkleumd weer thuis. Snel de riemen van de honden af en mijn jas en handschoenen uit. “Gedver, er is iemand in mijn huis” dacht ik. Ik hoorde heel rare geluiden en kon het niet traceren. Inderdaad, de CD stond nog aan. Wat ik hoorde was het knisperen van plastic! Ik was meer onder de indruk van de vreemde-geluiden-CD dan de Dalarna’s!

Teruglezende realiseer ik mij dat het in mijn schrijfsels vaak gaat over de socialisatie van de pups. Dit vinden wij dan ook een zeer essentieel onderdeel van de verantwoordelijkheid die het hebben van een nest met zich meebrengt. Slecht gesocialiseerde honden hebben een achterstand die soms niet meer in te lopen valt. Bovendien kan een hond die hierdoor angstig is gevaar opleveren (bijten uit angst). Een goede socialisatie levert een gelukkigere, vrijere hond (en blijere eigenaar) op. Wij zijn er heel erg trots op dat onze pups zo vrij in het leven staan. Maar socialiseren is een proces, de socialisatie is niet klaar wanneer het hondje het nest verlaat. We raden alle nieuwe eigenaren aan de socialisatie voort te zetten wanneer uw hondje bij u thuis woont. Ze hebben voldoende rust nodig, maar moeten ook regelmatig in aanraking komen met nieuwe prikkels. Dus leen een buurkind, neem de bus en/ of tram en op naar de kinderboerderij en het winkelcentrum! Maar de mooiste manier om goed en verantwoord te socialiseren is natuurlijk een goede hondenschool bezoeken waar op een positieve manier met de honden geoefend wordt.

dagboek 1e maand pups Malta 30 december Petra schrijft (volgens mij vanaf haar werk ???): Mam en Dennis bedankt voor de goede zorgen voor Malta, de kleintjes en Loes! Ik kreeg bij thuiskomst niet het iedee dat ik erg gemist was. Gelukkig maar! Gisteren was een spannende dag voor de Dalarna's. 's Ochtends kwamen Manon en Sarah hen bezoeken. Ik heb direct van het extra paar beschikbare handen gebruik gemaakt om de pups naar buiten te transporteren. Het hele clubje lekker op een kleedje in het zonnetje. Daar waren ze niet echt van onder de indruk. Mevrouwtje Rood liep direct op een prematuur tulpje af om het te testen op pup bestendigheid. De rest keek even de kat uit de boom, maar ging ook al snel de boel verkennen. Dat ging een minuut of tien goed. Toen besloot Malta even lekker luid te gaan blaffen tegen een vermeende bezoeker aan de deur. (Zo heel af en toe ziet zij de humor er wel van in mij voor niets naar de voordeur te laten lopen). Dat werd de pups teveel: een piepconcert volgde. Het was mooi geweest voor de eerste keer: lekker weer slapen in de werpkist.

11 december Petra schrijft: Wat een weelde, zo’n mooi nest! Malta maakt het gelukkig heel goed. Zij is gisteren voor het eerst weer mee geweest op een wandeling. Voorlopig nog wel even aan de riem, maar ze genoot er duidelijk van. Bovendien eet ze (voor haar doen) goed en ze is weer in voor een spelletje. Ook gaat alles zeer voorspoedig met onze baby Dalarna’s! Zaterdag was de grote verhuisdag. Mijn moeder maakte vlug mijn huis in orde (dank je wel mam!) en mijn lieve vrienden Ernst en Joyce verzorgden het transport (wat moet ik zonder hen?). Buiten een heleboel “zooi” (werpkist, kleedjes, speeltjes, handdoeken, kruiken, voer, Dettol enz.) brachten zij Malta en een doosje pups mee. De kleintjes hadden van de hele verhuizing niets gemerkt. Alle negen lagen heerlijk op een kruikje te slapen in een oude printer doos. We zetten de kraamkamer weer in elkaar, Malta nam haar positie in en het leek of het nooit anders was geweest.

Ernst (hondenfotograaf pur sang) was over één ding echter niet tevreden: de belichting. We haalden wat boodschappen voor het avondeten en reden even langs hun prachtige nieuwe bedrijfspand en fotostudio in spé. Daar poetste Ernst een lamp op (helaas ontbrak Aladin) en nu worden alle puppy’s prachtig belicht wanneer er bezoek voor hen is. We genoten van de pasta met zalm, garnalen en broccoli (en een drupje witte wijn). Malta (die eerder haar neus ophaalde voor Energique met puppybrokjes gedrenkt in room) liet zich de resterende tagliatelle met garnaaltjes goed smaken. Nog een rondje koffie en thee op de bank. Daar kroop Loes haast in Joyce. MIJN Loes, die beslist niet met mijn knuffelen wil, op schoot bij een ander. Aaargh, hoogverraad! Mijn spook verkoopt zichzelf wel op die manier: Joyce en Ernst hebben zich bij deze op de wachtlijst gezet voor een reutje uit het eerste nest van Loes. Hoewel dit zeker nog anderhalf jaar op zich zal laten wachten; wij hebben geen haast met onze meiden. Eerst maar helemaal uitgroeien en volwassen worden. Twee weken geleden had Loes een soortgelijk effect op twee mensen. Betty en Marco (of heet hij nou Henk?) kwamen onze poedels bekijken op De Winner. Betty was al gevallen voor de poedel, Marco wist het zo net nog niet. Maar wanneer uit het gesprek blijkt dat een hond zo’n fantastisch leven bij mensen tegemoet gaat, besluit ik Loes in te zetten. Buigen, achteruit door mijn benen lopen en een high five voor Marco. Wanneer ik dit aan Betty opbiecht (zondag zijn zij het nest komen bezichtigen) verteld zij dat de high five Marco over de poedelstreep trok. Loes je bent geweldig!

Heel bijzonder vind ik de omgang van Loes met de puppen. Ik had verwacht dat zij hen als mooi speelmateriaal zou zien. Maar nee hoor, Loes heeft op jonge leeftijd al moedergevoelens. Het liefst poetst ze de hele dag door snuitjes en staartjes. En Malta vindt het goed dat haar dochter helpt! Loes hangt voortdurend met haar kop over de rand van de bak (hoewel ik niet toe sta dat Loes in de werpkist gaat. Mocht Malta zich plotseling bedenken en Loes terecht willen wijzen, dan niet in een kist vol puppen!) Aandoenlijk is het wel.

Zondag stond in het teken van puppykijkers. Zoals gezegd Betty en Marco met hun (schoon) ouders, Wil en Geerke en Sandra en Dik. Erg gezellig! Sandra en Dik woonden jarenlang in dezelfde buurt als waar ik woon. Daar wordt nog flink getwijfeld over het kleurtje en het geslacht. Lastig wanneer er zoveel keus is! Normaal gesproken zijn alle hondjes bij ons zwart. Maakt de boel een heel stuk eenvoudiger. In ieder geval is duidelijk dat ook het hondje dat bij hen gaat wonen een gouden tijd zal hebben. Mee naar de hondenschool en trimsalon (en wie weet naar een show?). Leuk dat zij in de omgeving wonen, dan kunnen wij de vorderingen van deze telg volgen!

Maar het is niet alleen maar theeleuten en poedelpraten wat de klok slaat: er moet ook gewerkt worden. Vandaag heb ik Malta en Loes gebadderd. Normaal gesproken ben ik hierin zeer trouw, maar het was er de afgelopen week met het nest een beetje bij ingeschoten. En dat heb ik geweten! Loes had een aantal lelijke klitten. Jammer, want extra werk en meer haar dan anders in mijn borstel. Gelukkig hebben we de komende tijd even geen tentoonstellingen. Malta was met haar korte coupe een stuk sneller klaar. Ze liet het zich redelijk welgevallen en ziet er weer erg lief uit. Opvallend was wel dat bij één piep vanuit de werpkist mevrouw een sprong van tafel nam en kleddernat haar kinderen te eten gaf. “Mooi he, dat moederinstinct”merkte mijn moeder op. Toen Malta echter even later fris en fruitig naast de kist aan een kluif bezig was, konden zij piepen wat zij wilden, Malta moet ook haar prioriteiten stellen!

Enfin, de dames zijn weer schoon en daar geniet ik van. Richard komt in de loop van de week langs met John. Lekker even naar de puppen kijken en Richard heeft beloofd om Malta te trimmen. Ik vind een geschoren snoet altijd weer een heerlijk gezicht! Tot slot nog een nieuwtje: er gaan oogjes open! Mijn schoonzus Lisette had vandaag het zwarte teefje met het witte bandje in haar handen en zij had bijna voor de helft het rechter oogje open. Vanavond zag Dennis (er moest immers weer worden geföhnd!) dat ook het blauwe meisje een beetje de ogen opende. Altijd weer een mijlpaal en een heel schattig gezicht!


9 december Vandaag zijn Geerke en ik bij de pups bij Petra in Den Haag geweest. Gisteren zijn ze naar Petra verhuisd en Malta en de kleintjes maken het goed !!!! Er was vandaag heel wat visite bij Petra allemaal belangstellende en aankomend puppy-eigenaren. Geerke heeeft foto's gemaakt en die staan inmiddels in het fotoalbum. Morgen krijg ik de gewichten door van de afgelopen 3 dagen, die moet ik jullie nog even verschuldigd blijven. 8 december De namen van de pups zijn bekend !!!! (we moeten de namen voor de stambomen binnen 10 dagen na de geboorte doorgeven aan de Raad van Beheer) De naam van het nest wordt: Dalarna (hieronder legt Petra uit waarom deze naam), deze naam komt achter de individuele naam te staan !!! De individuele namen van de pups zijn: reu zwart Dakar (Senegal) reu licht Darwin (Australië) teef licht Davos (Zwitzerland) teef licht Dalovka (Rusland) teef zwart Davlia (Griekenland) teef zwart Dabou (Ivoorkust) teef zwart Dalizi (China) teef zwart Dalmine (Italië) teef zwart Daloa (Ivoorkust) Petra schrijft 5 december 's avonds heel laat !!!: Ons negental maakt het prima, Malta kan het allemaal heel goed aan en de hectiek van de eerste dagen ebt een beetje weg. Een mooi moment om even een stukje te schrijven. Donderdagochtend 29 november, officieel de uitgerekende dag van Malta’s bevalling, lag ik nog wat te woelen in mijn bed. Ik was een aantal dagen vrij geweest en had van tevoren bedacht dat het wel erg goed uit zou komen wanneer de pups één van die dagen gekozen hadden om zich aan de wereld te vertonen.

“Zal je net zien”, dacht ik. “Komen ze morgenavond, wanneer ik een slaapdienst op mijn werk heb.” Hele scenario’s speelden er door mijn hoofd. Van met een smoes ziek melden (met een enorm schuldgevoel op de koop toe) tot, tegen beter weten in, nog op het laatste moment een invaller proberen te regelen (“en snappen collega’s dan wel hoe graag ik bij de bevalling aanwezig wil zijn? Of vinden zij me een beetje gek?”). “Straks komen de pups precies midden in de nacht terwijl ik aan het werk ben. Dan kan ik écht niet weg. Vreselijk, je zult zien dat ik het missen moet!” Een mens kan rare dingen denken, zo net uit de slaap ontwaakt.

Gered door de bel! Op dat moment gaat de telefoon. Francis: “Ja, waar blijf je nou?” Malta’s temperatuur was een graad gedaald. Dit betekent dat de bevalling binnen het etmaal zal plaatsvinden. Bovendien was zij erg onrustig (hijgen, graven, vaak naar buiten willen). Haast was niet nodig. Toch griste ik wat spullen bij elkaar, Loes een snelle plas en met de taxi naar Wassenaar. Wil was al op de hoogte en zij zou rond één uur arriveren. Fran had gelijk: tijd genoeg. Zij deed nog boodschappen en bereidde alvast de avondmaaltijd. We hadden zelfs nog tijd voor een heerlijke lunch. Heel gezellig terwijl Malta zo af en toe een slaapje deed. Loes vermaakte zich intussen met pup Lotus. Wat een lief en prachtig hondje. Wil kan terecht trots zijn op deze nieuwe aanwinst.

Rond kwart voor drie trok Malta zich terug onder de salontafel. Daar had zij de eerste perswee. Na bijna drie kwartier zagen we een stel achterpootjes naar buiten komen. “Dat ziet er niet goed uit”dacht ik. “Wat een rare kleur.” Maar dan ineens zie ik dat de pootjes zich strekken. “Het leeft!” zeg ik opgewonden. “En het is wit” is Wils reactie.

Verwondering alom en een tikje ongeloof. Hoewel we het onlangs nog gehad hebben over Wils eerste ervaring met de geboorte van een apricot hondje. “Die is niet goed hoor. Die is beschimmeld!” Gelukkig dat Wil destijds een ervaren Catharina naast zich had. Zoals wij ook dit keer konden vertrouwen op de kalme steun en expertise van Wil.

Vlak voordat de bevalling begon hadden we nog een macaber grapje gemaakt. In een heel oud boek over het fokken van honden staat een lijst met de benodigdheden voor een bevalling. De auteur beschrijft dat een bakje nodig is, om een miskleur buiten het gehoor van de moeder te laten sterven! Ons een gruwel natuurlijk. Ieder gezond pupje is welkom. Al is het oranje!

Toen ik dan ook vroeg of we ook een bakje klaar hadden staan, keken Francis en Wil mij bevreemd aan.

De week ervoor probeerden we een nestnaam te verzinnen. Wil zei dat we gewoon moesten wachten tot na de geboorte. Immers, elke bevalling is weer anders. “Romantisch idee hoor”, dacht ik. Maar volgens mij waren er niet zoveel opties: ongeveer tussen de vijf en de tien zwarte puppen (het zouden er vast niet meer dan zeven zijn). En het gaat óf goed óf niet. De verdeling van het aantal reuen en teven kon ons nog voor een verrassing stellen, maar dan heb je het ook wel gehad. Ziehier het oordeel van een nog niet zo ervaren hondenkraamverzorgende.

Toen hadden we echt nog geen vermoeden van dit wondertje. Drie witte (apricot, wie zal het zeggen?) pups! Na de derde witte (er was toen slechts één zwarte geboren) kregen we wel even de slappe lach. De sfeer bleef wat lacherig. Wat als we straks zes witte pups en maar één zwarte hadden? Niet zo fijn voor de mensen die op de wachtlijst staan voor een zwart hondje!

“Ik fok toch echt zwart hoor!”riep Wil uit. Maar ja, de natuur (plus Malta en Sam) hebben hierin het laatste woord gehad.

Malta heeft toch rekening gehouden met alle mensen die op die lijst staan: er werden daarna nog vier zwarte teefjes geboren.

De laatste mocht ik alleen op de wereld helpen. We vonden het na acht puppen wel mooi geweest. “Dit zal het toch wel zijn”, zei Wil en zij liet met Francis de andere honden uit. Zo gebeurde het dat ik voor het eerst zelfstandig moest assisteren bij het op de wereld brengen van een pup. En laat nu net dit dametje moeite hebben met op gang komen. Zij had er ook een hele poos over gedaan. De laatste pup komt waarschijnlijk van achteraan de baarmoederhoorn. Vanaf het moment dat de navelstreng loslaat, krijgt de pup geen zuurstof meer. Het moet het doen met de zuurstof die opgeslagen zit in het bloed. Wanneer de pup lang onderweg is, is het spannend.

Ik dacht: “Maar jij gaat het gewoon doen, jij gaat leven!” Flink wrijven en zwaaien zoals Wil dat had laten zien. Er kwam wat vocht uit het piepkleine neusje en uit haar bekkie. Dan een schreeuw van protest van haar en een zucht van opluchting van mij. Ze is er! En hoewel ze het kleinste is van heel het stel, is ze vanaf het begin bijzonder fanatiek. Ze wurmt zich overal langs en onder om bij precies die tepel te komen die zij heeft uitgekozen. Ik heb direct een zwak voor haar en doe haar een bandje om. Welkom Mevrouwtje Lila!

Van het eerste nest stond ons nog bij hoe toegewijd en gedreven Malta is als moeder. Ze trok de pups uit je handen en ik was nog even bang dat ze per ongeluk een pootje zou opeten in plaats van de navelstreng. Dit keer verliep ook dat echter anders. De eerste drie pups vielen vrijwel direct na de geboorte als een blok in slaap op de kruikjes. Malta gunde hen geen blik waardig en zij zocht haar plek onder de tafel weer op. Wil keek even erg bezorgd. Pas na de vierde pup kreeg ons teefje haar moedergevoelens in alle hevigheid terug. Alle kinders moesten grondig gewassen worden (ze móesten op de rug!) en de navelstrengen gekortwiekt. Toch een tikkie te enthousiast. Dit kostte een pup een paar druppels bloed. Wil drukte echter het navelstrengetje stevig dicht en het leed was weer geleden.

Onze moeder en Dennis (vriend van ons en potentiële eigenaar van één van de dametjes) kwamen het nest bewonderen. We hadden hen niet verteld over de kleurtjes. Verbazing alom!

Francis en ik liepen naast onze schoenen van trots. Dat wij dit mochten meemaken! Negen prachtige, kerngezonde pups en ook nog drie kleurtjes! We aten met zijn allen, nog even napraten en Wil, Dennis en mams gingen op huis aan. Malta had nog wat weeën (“Er zal toch geen tiende aankomen!?”). Maar dat bleken naweeën te zijn.

Malta wilde best een beetje eten, maar dan wel gaarne op de juiste manier klaargemaakt: puppybrokjes geweekt in gekookt water, een scheutje slagroom en een Energique “hamburger.” Het laat zich aanzien dat zij dit dieet voorlopig nog wel even volhoud. De eerste nacht slaap ik beneden. Dat is nodig. Het schema ziet er ongeveer zo uit: Malta uitlaten, pupjes weer zo rangschikken dat moe tevreden is, Malta een beetje water en een slokje room, kijken waarom de pups zo piepen (verdwaald in de werpkist/mama kwijt), de kruikjes warm maken in de magnetron, pupjes erop leggen, Malta uitlaten, pupjes er weer bij enz. enz.

Dit wordt in de loop der dagen steeds minder. Gisteravond heeft Francis dan ook weer boven geslapen (wel de kamerdeur open gelaten) en ik verhuisde naar mijn eigen bed. Malta heeft de slag weer te pakken, is een stuk laconieker en de pups snappen steeds beter waar ze moeten zijn.

Malta neemt ook iets meer afstand. De derde dag lag zij naast de bank te slapen. Ik hoorde een pup driftig piepen en stond al naast de werpkist. Malta keek me lui aan, alsof ze wilde zeggen: “O, ga jij, dan blijf ik nog even liggen.” Vanaf die tijd laten we het wat meer op zijn beloop. Wanneer Malta zich niet zo druk maakt, zal het wel goed zijn.

De laatste dagen hoor ik regelmatig: “Maar dat is toch de natuur, de teef doet toch alles zelf!?” Wij geloven echter, dat wanneer wij goed zijn voor de moederhond, zij goed zal zorgen voor de pups. Ze moet er negen grootbrengen, geen kleinigheid. Wanneer zij dan steun vindt in onze aanwezigheid, dan slapen we toch naast haar zolang als nodig? Hoe rustiger zij zich voelt, des te beter kan zij de zorg voor haar nest aan. Bovendien zorgen wolven ook als roedel voor de pups, dus wat nou natuur?

Inmiddels draait huize Wassenaar weer volop om de pups. Werner beantwoordt de telefoon met: “Cavia kwekerij Het Caviaatje, goedemiddag”en Nora kraait het uit wanneer zij een pup in het vizier krijgt. Haar eerste echte kusje, mét smakgeluidje, was voor een pup. Vooral de witte kunnen haar goedkeuring wegdragen. Daarin is ze niet alleen. Onze vrienden en fotografen Ernst en Joyce van “Honden op de foto” waren direct enthousiast over het fotogenieke van een gekleurd nest. Vrijdag komen zij onze kanjers op de foto zetten. We hebben natuurlijk al legio plaatjes, maar één foto van hen zegt meer dan een boek vol van ons.

Vanavond hebben we Sinterklaas gevierd bij Francis en Werner. Malta was zo ontspannen en de gewichten zijn zo goed, dat we dat wel aandurfden. En terecht. Ons nichtje Marsha van acht en onze neef Gwen van vier mochten best even een pup op schoot. Malta ging zelfs de woonkamer uit om even in de eetkamer rond te neuzen. Wat een vertrouwen! Ook de pups vinden het prima om in handen te zijn. Het valt ons in ieder geval op dat het zeer rustige hondjes zijn. In handen: prima. Op een kruikje: ook prima. Zij slapen lekker verder. En wij genieten van hen!

Morgen komt de eerste geïnteresseerde mevrouw voor een pup kijken. Een poedelfan uit Alpen aan de Rijn. Aan de telefoon klikte het goed, dus we kijken uit naar de ontmoeting. Ook Wil en Inge zijn van de partij. Gezellig, ik ben benieuwd wat zij nu van de hondjes vinden.

Al met al een drukte van belang: Veel honden uitlaten (we mogen Casper en Loes ook niet vergeten), Veel bakken voer bereiden, Heel veel kleedjes wassen en poetsen, Wormenmiddel kopen voor alle volwassen dieren, Potentiële puppy eigenaren te woord staan en afspraken maken voor een bezoek, Puppen wegen en Malta temperaturen. Bovendien een hotline onderhouden met Wil in Almere. We belden al geregeld, maar op dit moment is een keer of zes per dag geen uitzondering. We willen dan ook allemaal heel goed op de hoogte blijven en Wil is altijd stand-by met advies.

Malta heet voluit Malta Mali. Het leek ons een leuk idee om de pups ook topografische (aardrijkskundige) namen te geven. Francis vond in een oud studieboek de naam Dalarna. Het betreft een provincie in Zweden. Dit gebied staat bekend als het hart van Zweden. Aangezien de oma van Malta uit Zweden komt, vonden wij dit zeer toepasselijk. Dalarna zal dan ook de nestnaam zijn. Over de individuele namen van de pups wordt nog nagedacht en gediscussieerd. We hadden al een aantal prachtige namen. Niet eenvoudig: het moet dus met topografie te maken hebben en zowel de nestnaam als de individuele naam moeten met een D beginnen. Toen kwam Wil met het geweldige idee om alle namen met DA te laten beginnen. Wil houdt wel van een uitdaging. Een aantal namen dus maar weer overboord en opnieuw beginnen. Eén naam wil ik wel alvast verklappen. Hierover waren we het unaniem eens. Eén van de witte teefjes zal als Dizzybell’s Davos Dalarna door het leven gaan. Davos: naar het schitterende wintersportgebeid in Zwitserland. Wij krijgen daar heel prettige associaties bij.

Wij zijn heel blij met dit mooie en gezonde nest en met het feit dat Malta alles zo goed doorstaat. We houden iedereen op de hoogte!

Petra 5 december Weer even contact gehad met Den Haag en het gaat daar helemaal geweldig !!! De pups groeien goed, de nachten worden al wat minder onrustig, Malta hoeft er niet meer uit voor een plas of een poep, dus ook dat gaat steeds beter. Ook neemt Malta al wat meer afstand ze kan ze af en toe al even met rust (alleen) laten. Hier is het druk met telefoontjes van nieuwe eigenaars van de pups die willen komen kijken, interesse hebben in een grote poedel, meer informatie willen omtrent het nest en de grote poedel in het algemeen. De eerste nieuwe eigenaars komen deze week ook al kijken. We zijn er zowel in Den Haag als Almere lekker druk mee, maar dat vinden we leuk, daar doen we het voor !!!!

3 december Francis heeft gebeld en het gaat prima met de pups, ze groeien goed drinken, plassen en poepen goed. Malta's temperatuur wordt steeds normaler kortom het gaat goed. Nu zijn de dames Petra en Francis bezig met een nestnaam te bedenken en ze zijn voorlopig gekomen op de nestnaam "Dalarna" het betekend hart van Zweden. Voor deze naam is gekozen aangezien de moeder van Malta uit Zweden komt, beide namen van Malta hebben te maken met aardrijkskunde. De namen van de pups zullen dus te maken hebben met, plaats-, provincie en of landennamen. Zodra we er helemaal uit zijn horen jullie dit van ons, want we moeten de namen voor volgende week maandag ingediend hebben bij de Raad van Beheer (deze geeft de stambomen uit).

2 december Net contact gehad met Den Haag en daar gaat alles uitstekend !!!!! De eigenaar van de vader van de pups was op bezoek en ook zeer content met wat hij aantrof. De pups gaan "eindelijk" groeien de een wat meer als de ander maar ze groeien en dat is het belangrijkst, 9 stuks is ook geen sinicure voor de moederhond. Malta maakt het prima haar temperatuur is uitstekend en de melkgift komt nu ook goed op gang. De gewichten staan in de tabel hieronder, schrik niet van de soms wat minime groei, maar de pups waren de eerste dag allemaal in gewicht afgenomen, dus nu weer allemaal op of boven hun geboortegewicht, we zijn tevreden !!!

30 november Vandaag 3 keer contact gehad met het nestfront en alles gaat naar wens. Malta eet goed, drinkt nog beter en het plassen en de ontlasting is ook weer helemaal op gang. Haar temperatuur is goed, er komt melk uit de tepels en de pups lijken tevreden. Ze liggen lekker warm bij moeder Malta, drinken en slapen en maken tevreden geluidjes. Morgen worden de pups gewogen en zullen we zien of ze groeien.

Zwangerschap Malta 2007 29 november 17.00 uur Malta is reeds bevallen van 3 teefjes en 1 reu !! 2 teefjes hebben de kleur WIT/APRICOT !!! We zijn helemaal verrast. De vorige bevalling van Malta had ik daar rekening mee gehouden. Malta heeft uiteindelijk een apricot grootmoeder en bij de moeder van Sam zit ook nog wel verschillende kleurtjes in de lijnen. Maar deze keer waren we daar helemaal niet zo mee bezig en dan gebeurt het juist. We wachten af wat er verder nog geboren gaat worden. 18.35 uur Nou het is het nest van de verrassingen na de 2 lichte teefjes kwam er eindelijk een zwart teefje en daarna nog een zwart reutje, na ruim 1 uur begon ze weer te hijgen en na een paar persweeën wederom een lichte pup !!! ditmaal een reu !!! We gaan afwachten wat de lichte pupjes voor definitive kleur krijgen. 19.30 uur Het zijn er 7 stuks en ik hoop dat het nu genoeg is !! De onrust van het eerstegeboren pupje is helemaal weg en ze ligt nu geluklig te kijken in de werpkist met een blik van; " Kijk mij nou !!! Wat een suprise hè, al die kleurtjes !!" Straks laten we haar een plas doen en dan kan ik voelen of dit alles is. 20.55 uur de gelegenheid om te voelen heb ik nog niet gehad want er zijn nog 2 zwarte teefjes geboren !!! Het laatste meisje is wel een kleintje en had wat moeite met "op gang komen" maar ze doet het goed en nu maar hopen dat dit werkelijk het laatste pupje was. 21.55 uur Malta laten plassen en even "gevoeld". Haar buik is goed ontspannen en volgens mij leeg, dus geen pups meer te verwachten. De werpkist is verschoond en de pups liggen lekker warm bij Malta. Petra blijft vannacht bij Francis slapen, want er moet ook dit weekend nog geshowd worden met maar liefst 12 honden !!!! al met al een hectische tijd, maar dit nest is er en we zijn er heel erg trots op !!! De gewichten zijn:

23 november 2007 Petra schrijft: Hoi Wil, Vandaag hebben we de eerste verjaardag van Nora gevierd. Wat een heerlijk meidje is het toch. Altijd vrolijk en heel open naar iedereen. Francis en Werner hebben haar bijzonder goed gesocialiseerd! Oma Nel had haar een lief "Hello Kitty" jurkje gegeven met bijpassende kousen. Ze zag er schattig uit en was het stralende middelpunt. Malta genoot ook van alle visite en aandacht. Ze is lekker breed geworden. Francis vertelde dat ze slecht eet. Zelfs voor een Energique "hamburger" haalt mevrouw haar neusje op! Niets aan te doen. Malta zal zelf wel het best weten waar ze goed aan doet. Gelukkig is ze wel heel opgewekt. Toen zij op mijn schoot zat, voelde ik duidelijk de pupjes bewegen. Eén keer dacht ik zelfs een ieniemienie pootje te voelen. De eerste keer dat ik dat ooit voelde was bij Tiffany. Wonderlijk! Werner zet dit weekend de werpkist op. Jij voorspelt dat de pups dinsdag geboren worden. Mag het ook woensdag zijn? Dan heb ik een vrije dag! Groetjes, 25 oktober 2007 en Petra schrijft: Hoi Wil, Hoe was jullie vakantie? Zal je vrijdag voor me duimen? Mocht ik slagen voor mijn rijexamen, dan kan ik tenminste met de auto richting Almere komen! Kleine Malta update: Nu we besloten hebben geen drachtcontrole door de dierenarts uit te laten voeren, letten we op alle kleine tekentjes. Mevrouw Malta wil absoluut niet spelen met Loes. Terwijl normaal gesproken moeder en dochter de tuin en het bos samen onveilig maken. Ik krijg ook het idee dat Malta iets magerder is (is heel normaal bij onze (gedekte) teven). Gelukkig wil Malta wel een lekker varkensoortje, of haar brokken met een beetje blikvoer eten. En voor een stukje kaas doet ze nog al haar kunstjes. Ze is altijd een slanke den geweest, echter na het vorige nest had zij iets meer vlees aan haar lijf. Dat lijkt nu verdwenen. Francis meldde vandaag dat ze ook niet graag naast de fiets loopt op het moment. Normaal doe je haar daar een groot plezier mee. Gisteren kwam er melk uit de tepels. Maar onze grootste graadmeter is toch Casper. Evenals vorige keer is zijn gedrag compleet anders. Er zit veel meer leven in onze man. Hij speelt met Loes (normaal gesproken vindt hij dat niet chic) en blaft zelfs naar andere honden! Dan kan hij mij aankijken met een blik van verstandhouding: "Wat vind je ervan, stoer he?" Al met al blijft het gissen. Toch treffen we vast wat voorbereidingen. Aangezien Francis en Werner het erg druk hebben met superpuppy Nora, ga ik ervan uit dat het nest na een aantal dagen mijn kant op komt. Ik heb een goede vriend van mij, Dennis, geronseld als back-up. Een lijst met D namen is in de maak (suggesties zijn van harte welkom!).

6 oktober en Petra schrijft: Met onze kanjer, Malta gaat het heel goed. Zij logeert voorlopig bij mij. Zij is nog altijd een beetje loops en Casper werd daar erg onrustig van. Erg gezellig, moeder en dochter samen. Ze zijn dol op elkaar. En wat Loes mist aan knuffelintensie, compenseert Malta vol enthousiasme. Het liefst wil zij de hele dag op schoot. Nog twee weken, dan weten we of Malta en Sam ons weer een nest puppen bezorgen. We kijken er zo naar uit!

27 september en Petra schrijft: De verrassing was gisteren natuurlijk groot toen de dierenartsassistente uit Oegstgeest belde dat we de volgende dag al met Malta voor een dekking konden naar Samuel. Maar ik kom zojuist thuis en tot nog toe is de missie geslaagd! Nu waren de omstandigheden ook bijzonder gunstig! Francis en ik hadden de ren in Wassenaar optimaal romantisch ingericht. Ik kan altijd erg van de humor van mijn zus genieten. Er stonden kaarsjes, we hadden een flesje wijn aan laten rukken en een (voorgekauwde) kluif neergelegd, zodat de hereniging van Sam en Malta enig cachet zou krijgen.

Bovendien zat het weer mee. Droog dus. Een volle maan en een sterrenhemel; je hebt het niet in de hand, maar deze verhogen toch de sfeer. Enfin, je begrijpt dat het hoongelach van Werner het opgewonden geblaf van Malta overstemde! Tja bij Lady en de Vagebond komt er zelfs spaghetti aan te pas, dan hebben wij het nog bescheiden gehouden!

De vorige keer zijn wij netjes zoals het hoort naar de

reu gegaan. Dit keer was Richard echter zo lief naar "ons" toe te komen. Werner trapte vanmiddag door de remmen. Gelukkig reden zij op een parkeerterrein en was hij zo gis om de handrem te gebruiken. Godzijdank geen gewonden (zelfs geen blikschade), maar dit weekend staat hun auto bij de garage.

Sam kent Malta natuurlijk nog van de vorige dekking. Normaal gesproken gedraagt hij zich neutraal ten opzichte van de hon

den die door Richard getrimd worden. Maar Malta komt hij altijd even begroeten! Lief he? Richard heeft Samuel even aan de lijn gehouden, zodat hij niet al te moe zou worden. Malta was direct super enthousiast. Zij ging vrij snel klaarstaan voor haar minnaar (het is dan ook een stuk die reu). Nog even plagen (net op het laatste moment weglopen), maar na een half uurtje stonden zij gekoppeld.

Dit duurde een minuut of elf. Al met al een geslaagde dekking. We duimen voor een voorspoedig gevolg. Dat Malta en Sam nog meer nakomelingen mogen krijgen zo lief, leergierig, zachtaardig en beeldschoon als mijn Loes!

26 september Malta is voor haar fertiliteit onderzoek geweest en Francis en Petra hebben de uitslag gekregen, morgenavond mag ze al gedekt worden !!! Ik denk dat ze misschien iets langer loops is geweest dan zij dachten !!! Goed dat je dan zo'n fetiliteit onderzoek doet anders waren we zeker te laat geweest. We gaan morgenavond afwachten en dan moet ze vrijdag nog 1 keer voor onderzoek of de steiging in haar progesteron doorgezet heeft en het inderdaad de juiste dag geweest is. Eerst maar eens kijken of de dekking goed verloopt.

21 september Gisteravond heeft Petra gebeld dat Malta loops is geworden. Dat we Malta zouden laten dekken stond alvast. Wij hebben Richard benaderd of wij Samuel wederom mochten gebruiken. Deze combinatie heeft de vorige keer 2 erg lieve en mooie pups opgeleverd dus wilden wij dit graag herhalen.

Aankomende week gaan we het fertiliteits-onderzoek in en wachten af wanneer ze gedekt moet worden.


13 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page